Начинът по който слънцето прозираше през дърветата и пропитото с мъка и мъдрост лице на този човек седнал до Божият храм.....просто този момент трябваше да се хване. Неописуемо е с каква смиреност и простота говореше.
Начинът по който слънцето прозираше през дърветата и пропитото с мъка и мъдрост лице на този човек седнал до Божият храм.....просто този момент трябваше да се хване. Неописуемо е с каква смиреност и простота говореше.